Marmur

Home / Marmur

Marmur Warszawa

Marmur już od czasów starożytnych pełnił przede wszystkim funkcje dekoracyjne we wnętrzach. W okresie rzymskim stał się obowiązkowym elementem wystroju każdego gmachu publicznego i domu szanującego się rzymskiego patrycjusza. Zapomniany w początkach średniowiecza został przywrócony światu rękami i dłutem Michała Anioła i wielu innych rzeźbiarzy renesansu, którzy dostrzegli jego nieśmiertelne piękno.
Marmury mają głównie białe, szare i żółte barwy. Ich wzorzystość wynika z przeważnie z kierunkowego ułożenia, często pojawiających się tu minerałów blaszkowych, a także grafitu, granatu i serpentynu. Spotykane są też zabliźnione spękania zabarwione obecnością tlenków żelaza.
W Europie do najbardziej znanych należą marmury włoskie, greckie, macedońskie, tureckie, portugalskie, hiszpańskie i norweskie.

Marmury włoskie

Szczególnie popularne są marmury kararyjskie występujące w toskańskiej części Apeninów. Powstały one
w wyniku przeobrażenia wapieni jurajskich. Są białe, jasno- i ciemno szare, żółtawe, kalcytowe. Spośród najważniejszych odmian wymienić trzeba Bianco Ordinario, Bianco Venato, Bardiglio, Statuario, Calacatta iArabescato. Inne popularne marmury pochodzące z Piemontu to Palissandro di Crevola Classico, Bluette, Blu Nuvolato i Oniciato. Charakteryzują się mniej lub bardziej zaakcentowaną obecnością brązowo-fioletowej miki (flogopit). Przy obecności dużej ilości blaszek flogopitu upodabnią się do onyksu, dając odmianę Oniciato.

We wschodniej części włoskich Alp, w obszarze Val Venosty występują marmury triasowe, średnio- oraz grubokrystaliczne, białe, ciemnoszare lub złociste, znane pod nazwą Lasa Bianco (Classico, Ortles, Vena oro, Venato).

Trzeba też wspomnieć o znanych od czasów romańskich, a intensywnie eksploatowanych w XIV wieku białych marmurach Candoggia z Mergozzo w Piemoncie, użytych do budowy katedry w Mediolanie.

Marmury z Bałkanów

Do najważniejszych zaliczane są marmury z wysp Tassos i Naksos, oraz Pentelikonu w pobliżu Aten, a także
z Kavali w północno-wschodniej części Grecji.
Eksploatowane na wyspie Tasos i znane pod tą nazwą marmury są dolomityczne, drobnoblastyczne zarówno czysto białe- najcenniejsze, jak i wzorzyste z delikatnym rysunkiem w różnych odcieniach szarości. Marmury
z wyspy Nakos są kalcytowe, średnio- , grupo-, a nawet bardzo gruboblastyczne, z kryształami kalcytowymi do 12 mm, o barwach od czysto białych po jasnoszare.
Z Pendeli, ze stoków góry Pendelikon pochodzą białe, drobnoblastyczne marmury wieku triasowego, znane pod wieloma nazwami, w których zwykle powtarza się termin Penteli. Zostały one zastosowane w budowie ateńskiego Akropolu.
Natomiast z okolic Kavali pochodzą marmury kalcytowe, białe, szare, a niekiedy i zielone. W ich nazwach handlowych powtarza się nazwa wspomnianego wyżej miasta.
Wśród marmurów macedońskich najbardziej znane są odmiany, w których nazwie pojawia się określenie Sivec. Jest to kalcytowy marmur o barwach czysto białych po szarawe. Ich kamieniołomy znajdują się
w południowej części Macedonii.

Marmury z Turcji

Turcja produkuje bardzo dekoracyjne marmury. W pobliżu miasta Afyon, wydobywane są drobnoblastyczne marmury o średnio intensywnej barwie, najczęściej jasno żółtej, a także czysto białej barwie i szarej. Ich odmiany określone są zwykle z użyciem nazwy najbliższego miasta Afyon. Jasnoróżowy odcień barwy
posiadają wydobywane w pobliżu miasta Mugla, białe marmury o nazwie Rosa Bellissimo.

Marmury z pozostałych krajów Europy

W Portugalii, w pobliżu miasta Estermoz, zwanego marmurowym miastem, w licznych kamieniołomach eksploatowane jest jedno z największych marmurowych nagromadzeń w Europie. Wydobywany tam marmur ma różową barwę z jasnoszarym, brązowym i zielonkawym użyleniem. Znana jest w wielu odmianach określanych zwykle z użyciem nazwy pobliskiego miasta Estermoz lub popularnie Rosa Portogallo.
W Hiszpanii znane są marmury wydobywane w Górach Betyckich na południu kraju w pobliżu Almerii. Są to jasno- i ciemnoszare, niekiedy zielonkawe, żółtawe, żyłkowane odmiany marmurów, zawierające akcesoryczny kwarc, skalenie i miki. W nazwach ich odmian pojawia się regionalne określenie Macael.
Znany od ponad 100 lat norweski marmur kambryjski Norvegian Rose jest dolomitowy, średnioblastyczny, biało-różowy. Jego złoża położone są w pobliżu miasta Fauske w regionie Nordland w północno-wschodniej Norwegii.

Zastosowanie marmuru:

bardzo dobry kamień wykańczający i dekoracyjny o zastosowaniu wewnętrznym.

Formy marmuru dostępne na rynku warszawskim:

bloki, płyty, płytki, tłuczeń, grys, żwir-otoczaki.

Miejsca aplikacji:

wewnętrzne elementy w budownictwie rodzinnym, budynkach biurowych, kompleksach kąpielowych, hotelach, sklepach, świetny materiał na rzeźby.
 

Top